Toen mijn zoon drie was en mijn nichtje vijf, spraken mijn broer en ik af om onze kleintjes mee te nemen naar pretparken en grote speeltuinen. Omdat mijn zoon heel sociaal was. We wonen in een van die plaatsen en helaas heeft mijn zoon op dit moment geen vriendjes, dus ik was blij dat er hier in de stad twee peuterspeelzalen zijn waar mijn zoon en ik naartoe gaan. We gaan eigenlijk maar om de twee of drie dagen, maar ik heb altijd al iets nieuws willen proberen.\’
Toen stelde mijn broer voor om naar een andere grote stad te gaan met een enorme speeltuin, dus daar gingen we heen. En wow, het was echt perfect. Niet alleen kleine baby\’s, peuters en kleuters werden vermaakt, maar zelfs volwassenen. Mijn broer en ik namen de kinderen mee naar een speeltuin met toezicht en mijn broer en ik gingen deze kamer in met virtuele 3D-realiteit. Ik moet toegeven dat ik erg gefascineerd ben door dat soort technologie en dat ik virtual reality altijd al heb willen uitproberen. Ik moet toegeven dat het echt perfect is.
We zaten in een horrorfilm en we vielen steeds van de trap en werden achtervolgd door een heks met een mes, 3D virtual reality is geweldig. En ik dacht, het is onmogelijk dat iemand dit zou kunnen uitvinden of produceren. Ik bedoel, het moet heel ingewikkeld zijn, ik begrijp niet hoe iemand zo\’n perfect effect kan creëren, zoals bijvoorbeeld wanneer je loopt, de stoel waarop je zit ook op de een of andere manier schudt. Dit is allemaal virtual reality en als je het nog niet geprobeerd hebt, zou je het moeten proberen. En je zult het keer op keer willen proberen. Het is eigenlijk een compleet andere ervaring.
